Aile çocukların bakımı, yetiştirilmesi ve topluma kültürel kimliğin kazandırılması için sağlam bir köprüdür. Maalesef seçim hakkımız olmuyor. Nasıl bir ailede yaşıyorsak kaderimiz bu doğrultuda ilerliyor.
Aile de tutum ve davranışlarımıza rehberlik ediyor. İnsanlık iyiliği ve kötülüğü gözetmemizi sağlayan değerlerdir. Nezaket, misafirperverlik, tevazu, geleneklere saygı bütün davranış şekillerimiz aile yapısından gelmektedir. Güven duygusu, güç duygusu en önemlisi temizlik, düzen, saygınlık, zenginlik ve daha fazlası kök saldığımız aile yapısından ileri gelmektedir. İnsan doğru olduğuna inandığı güveni, arzuyu birçok tutumu merhameti aile yapısında görüp ona göre kendini belli eder. Eskiler görücü usulü evliliğe aslında en doğru seçimi yaparak başlamışlar. Çünkü Mehmet oğlu Ahmet’i araştırırken Ahmet’in aile yapısına bakarak karakterize edebiliriz.” Armut dibine düşer” örneği gibi...
Okul çağındaki bir çocuk derslerinin ön planda olduğu dönemde aile onun sadece okul başarısına odaklanırsa o çocuk bir süre sonra hem saygısız, hemde topluma yarar sağlamayan, her şeye karşı gelen bir tutum içerisine girecektir. Yarış atı gibi çalış demek yerine, her gün aynı şeyi yaparak, ödev ve ders kontrolleri dışında çevresel faktörlere yani arkadaşları ile uyumu, öğretmenlerine saygılı oluşu, kendine olan öz güveni önemli rol oynar... Davranış biçimi ve bilgi aktarımı büyüme çağındaki çocuklar için çok önemli! Dolayısıyla anne ve babalar çocuklar için bilgi kaynağıdır.
Sevgi, güven ve sadakat bir sağlam karakterde yer alması gereken en önemli unsurlardır. Sevgi olmazsa bir yuvada o evde yer alan bütün herkes güven ve sadakati ömür boyu yanlış adımlar atarak bir başkasının sevgisinde aramaya çalışır. Kişinin duygusal destek ihtiyacının diğerleri tarafından karşılanmayacağına dair beklentisi hep yüksek olur. Bu nedenle “Sevgi açlığını kimse doyuramaz”!
Huzurlu, mutlu bir dünya için topluma bir birey yetiştirirken manevi ve evrensel değerlerin ne kadar önemli olduğunu anlamak gerekir. Kaliteli insan kaliteli bir topluluk anlamına gelir. Sevgi, dostluk, empati, yardımlaşma ve en önemlisi de saygıyı yitirmiş bir toplum kendi değerini kaybettirdiği gibi istikbale de ışık tutamaz!
Ayşenur Dürlü
Eğitimci - Yazar