Hiçbir duygu kalıcı değil ve "Sonsuza kadar mutlu yaşadılar" koca bir yalan.
Duygular iyi ki de kalıcı değil. Acılar ömür boyu sürseydi, hayat yaşanmaz hale gelirdi. Sevinçler de anlık olmasa fok balıkları gibi temiz bir hafıza ile gezerdik.
İçimizde yaşadığımız her ne ise uzun süre orada kalamayacağını bilmemiz gerekir.
Zamanın birinde huzurlu olmuştuk gibi geçmiş zamanda da kalmamak lazım.
Ne zaman içimizde bir şeyleri çözemediysek dönüp hep eski duygulara sarıldık. Teselli istediğimiz zaman önceden yaşadığımız hisleri hatırlamak isteriz.
Belki de yeniden aynı hisleri duyabileceğimizi düşünmek de bizi yeterince mutlu ediyordur. Hüzün gibi her an taze tutabileceğimiz duygular lazımdır belki bize.
İnsanlar olarak ne kadar karmaşık gözükse de bir o kadar basitizdir. Uçlarda yaşamıyorsak eğer içimizdeki fırtına da aynı düzeyde olabilir.
Diğer yandan da içimizde olan her şey her an yerini diğerine bırakabilir, bunu da kabullenmek gerekli.
Düşündüğümüz ve yaşadığımız sürece her duyguyu tatmamız da muhtemel. Biri bitecek ve diğerine yumuşak geçiş yapmış olmak önemli.
Acısı ve tatlısıyla bir yaşam sürmek demek aslında her hissi içimizde duymaktır.
Bazen hiç bitmeyecek gibi gelir ve en derin halinde içimize çöreklenecek gibidir. Bazen de geçip gittiğine seviniriz.
İçimizde kalmasın da isteriz tabi. Isıtıp ısıtıp tekrar yaşamak için de paylaşırız. Paylaştıkça tazelendiğini de biliriz ki bize de lazım olan budur.
Aslında biz duyguları yaşamaktan şikayetçi değiliz. Yaşadığımız hislerin etkisinin geçmesini istemeyiz.
Hele ki bu duygu mutlu olmaksa. Her zaman etkisini duymak ve aradığımızda içimizde bir yerlerde olduğunu bilmek huzur verir bize.
Mutluluk geçici ama etkisi ömürlük olsun diyoruz…
Betül FIRAT
Ödüllü Yazar ve Şair